MEVLANA VE SULTAN İZZETTİN KEYKAVUS II
Mevlana Celaleddin-i Rumi, sultana ‘oğlum’ diye hitap etmektedir. Yazdığı mektuplarla çeşitli konularda fikirlerini belirtmekte ve sultandan halk için isteklerde bulunmaktadır.
Ender Haluk Derince’nin hazırladığı “Mevlana ve Şems’ten hikâyeler” adlı eserinde bahsedilene göre, Sultan birgün ‘baba’ diye hitap ettiği Mevlana’yı medresede ziyaret eder. Mevlana ona pek ilgi göstermez. Dersini anlatmaya, öğrencilerine öğütler vermeye devam eder.
Bunun üzerine sultan, “Mevlana hazretleri bana bir öğüt versin” der. Mevlana, sultana döner:
“Sana ne öğüt vereyim? Sana çobanlık buyurmuşlar, sen kurtluk ediyorsun. Sana bekçilik buyurmuşlar, sen hırsızlık yapıyorsun. Allah seni sultan yaptı, sen şeytanın sözüyle hareket ediyorsun” diyerek sultanın bazı hatalarını yüzüne vurur.
Günümüzdeki kendini bilmez yöneticilerine böyle söylense ne yapacaklarını tahmin etmek zor değil. Derhal âlim bir zat olan Mevlana’yı zındık, terörist, darbeci vb ilan ederek cezalandırması ihtimali çok yüksektir.
Fakat Sultan İzzeddin Keykavus II tam tersini yapar. Ağlayarak dışarı çıkar. Medresenin kapısında ellerini tövbeler ederek şöyle söyler:
“Ey Allah’ım, Mevlana hazretleri bana sert sözler söylediyse de Senin için söyledi. Ben zavallı kul da bu alçak gönüllülüğü Senin sultanlığından ötürü gösteriyor ve sana yalvarıyorum. Bu iki riyasız kulun hatırına bana acı.”
Sonra şu iki beyti söyledi:
“Nemli olan gözümün yaşına, ateş ve gamla dolu olan yüreğime acı.”
Hikâyede bahsi geçen insanların yapıları incelendiğinde anlatılanların gerçeğe çok yakın oldukları anlaşılır. Sultanın tövbesinden inşallah ders alanlar çıkar. Hem kendilerini hem içerisinde bulundukları toplumları uçurumun kenarından kurtarırlar. Zaten kendi iradeleriyle böyle yapmazlarsa, Yüce Yaradan ve O’nun yeryüzündeki halifesi olan güzel insanlar, onlara gereken dersi vermek için hazır beklemektedirler. Böylelerinin ahiretteki konumları ise, Allah’ın takdirindedir.
Yüce Yaradan neylerse adil eyler.